Een laatste vaartocht

Een glimlach op een stralend gezicht. Daar doen Evert Stel en zijn partner Inge het voor. Met Stichting Vaarwens varen ze terminale patiënten rond op hun eigen boot. “Na zo’n dag krijgen we van het hospice een berichtje dat die knorrige, depressieve man helemaal is opgeklaard.”

“Mijn ouders waren bang voor de dood. Als de leedaanzegger bij onze boerderij in Drenthe langs kwam, vloog mijn moeder de schuur in. Ze wilde niet weten wie er dood was. Natuurlijk krijg je daar iets van mee. Bang voor een man met een slipjas en witte handschoenen die ‘de dood bracht’. Ik ben er anders tegenaan gaan kijken, toen ik ouder werd. Mijn ouders konden er maar niet inkomen dat ik steeds zoveel verdriet in huis haalde met mijn nieuwe werk.”

De Drent Evert Stel zit stevig op zijn stoel in de stuurhut en vertelt. Voor hem ligt de haven - grote en kleine schepen, maar niet één schip zoals dat van hem. De loodstender Meander is dan ook een verhaal apart. Dit schip was gebouwd om zeeschepen veilig de haven in en uit te loodsen. Nu zorgt Everts schip voor een klein stukje geluk voor mensen die in de laatste fase van hun leven verkeren.

Dagtochten met ernstig zieke mensen

Met de Stichting Vaarwens maken Evert en Inge sinds 2007 dagtochten met ernstig zieke mensen. Evert Stel weet nog precies hoe het begon: met een meisje van 16 uit Emmen. “Zij had botkanker en wilde nog één keer varen. Ze kwam met de wensambulance naar ons toe. De brancard moest door een zijdeur van het schip. Een gedoe, maar hoe dat meisje daar in de stuurhut lag...
Met een morfinepompje tegen de pijn. Een ziek koppie, maar wel met een glimlach. Die morfine heeft ze de hele dag niet geactiveerd.”

Gedreven door water

Dolf, een vriend van mij, werd ziek: alvleesklierkanker. Hij wilde mij op zijn sterfbed spreken. ‘Evert’, zei hij, ‘ik heb je leven eens geanalyseerd. Jij bent niet gelukkig. Ik kan mijn leven niet meer opnieuw doen, maar jij wel.’ Dat gilde door mijn hoofd, toen ik bij zijn kist stond. Ik ben naar mijn boekhouder gestapt om te zeggen dat ik ermee op wilde houden. Die zei: ‘Ik dacht dat je het nooit zou zeggen’. Die zag mij ook wegkwijnen.”
Evert verkocht de zaak, zijn huis en de auto en rekende af met de fiscus. “Ik wilde gewoon op een schip gaan wonen. Dat was het.”

Stichting Vaarwens

Stichting Vaarwens bestaat sinds 2007. Uitbehandelde patiënten die nog een laatste vaarwens hebben kunnen hier terecht. Evert en Inge zijn de enigen die dit in Nederland doen. Er is een enorme behoefte aan. Van de 115 wensaanvragen konden ze er vorig jaar maar 85 vervullen. Door drukte werden afspraken een week verzet en dan waren mensen soms al overleden. In 2019 komt er een ander schip bij om aan alle vraag te kunnen voldoen.
www.stichtingvaarwens.nl

Het complete verhaal van Evert Stel en zijn partner Inge van Stichting Vaarwens staat in het nazomernummer van Naober (Naober 4/2018)