Zak

“Weet je wat ik niet kan uitstaan? Dat ze zoiets achter je rug om doen. Waarom niet even aangebeld? Ze weten toch waar ik woon?” De vrouw was boos. Niet een beetje boos, nee, heel boos. Ik haar ooghoeken blonken tranen en haar handen gooiden de plukken hooi veel krachtiger in de ruif dan nodig was. De twee Shetlandpony’s in het weitje leken onaangedaan, maar dat weet je natuurlijk nooit. Om hen ging het. Zij speelden de hoofdrol in het ‘drama’ dat de vrouw uit de doeken deed. Dat ze op een dag iemand van de Dierenbescherming aan de deur had gehad met de mededeling dat mensen geklaagd hadden dat zij haar pony’s niet goed verzorgde. De dieren zouden er slecht uitzien en niets te vreten hebben. “Dat het weitje kaal is, geef ik toe, maar ze krijgen voldoende hooi en de brokjes die ik ze voer, gaan er ook elke dag in als koek. Pony’s moet je een beetje schraal houden, anders worden ze gauw te vet.”

De vertegenwoordiger van de Dierenbescherming had de paardjes van alle kanten bekeken en geconstateerd dat er helemaal niets aan de hand was. “Ze zeggen wel eens dat oosterlingen een beetje achterbaks zijn, maar deze klikkers uit Castricum kunnen er ook wat van. Waarom komen ze niet even aan de deur? Dan had ik ze precies uit kunnen leggen hoe het zit”, herhaalde ze. “Ze weten er gewoon geen zak van!”

De boosheid van de vrouw leek wat weg te zakken. Terwijl de gevoelige lippen van de pony’s haar handen zochten, vertelde ze wat een goede vriendin afgelopen zomer was overkomen. “Die vriendin woont aan een deel van het Pieterpad en houdt voor de lol een aantal schapen van een bijzonder Engels ras. Dikbewolde dieren met grappige, karakteristieke koppen. Op een zondagmorgen staat er zo maar een Pieterpadwandelaar bij haar in de keuken. Of ze wel wist dat een van haar schapen een groot gezwel tussen de achterpoten had. Stomverbaasd antwoordde ze dat ze daarvan op de hoogte was, maar dat ze zich daar geen zorgen over maakte: geen ram bij de ooien, geen lammetjes in de wei.

De eigenaresse van de pony’s schoot in de lach. Met haar mouw veegde ze de tranen uit haar ogen en sprak: “Veel van die stadsen weten letterlijk en figuurlijk geen zak van wat er op het platteland gebeurt, maar ze hebben wel overal een mening over.”