Vretten

Vijftien was ik en ik wilde wielrenner worden. De racefiets die ik daarvoor nodig had stond in een advertentie in de toenmalige GOC. Jurrie Dokter heette de verkoper. Hij woonde in Enschede en vroeg honderd keiharde guldens voor het karretje.

Honderd gulden! Waar haalde ik die vandaan? Mijn vader had een simpele oplossing: “Vraog maor ’s o’j biej Evert en Gerritje an ’t wark könt.”

Lang verhaal kort: boer Evert kon wel een duvelstoejager gebruiken op zijn boerderij waar de landbouw nog ouderwets in dienst van de veeteelt stond.

Het werk lag me en ik vond het leuk. Ik voerde de kalveren en de kippen, hielp vooral op het rogge- en haverland en verheugde me elke dag op de warme middagmaaltijd, want Gerritje en haar schoonmoeder konden koken als de beste.

Dat ik de tafel dagelijks alle eer aandeed, was een doorn in het oog van de oude boer, Everts vader, die in de oogsttijd geen minuut verloren wilde laten gaan. Hij had mijn eetlust al een paar dagen met grote ergernis bekeken en kon zich op een dag niet meer inhouden. Hij keek me woedend aan en zei: “Ie vret verdullemien nog meer dan’j verdeent!”

Zijn zoon was veel minder heetgebakerd. Die at lekker, luisterde naar de berichten voor land- en tuinbouw, deed nog een dutje en ging dan weer aan het werk.

Na vier weken sappelen wachtte de pot met goud: honderd zelf verdiende guldens om de zo vurig gewenste racefiets uit Enschede te halen.

Evert vroeg me of ik in de herfstvakantie tijd had om mee te helpen met de bietenoogst. Die was dat jaar bijzonder slecht. Door de overvloedige regenval, maar ook door de lage grond waarop ze stonden. De boer had bedacht dat ze moesten worden gerooid en dan over steigerplanken naar de kant gekruid, waarna ze verder konden worden getransporteerd.

Niet alle ‘mangels’ waren onder de maat. Een stuk of twintig waren flinke joekels. Als Evert met een vracht naar huis reed, legde hij die bovenop, zodat het leek dat zijn oogst dik in orde was. De buurtelegraaf deed zijn werk. Hoe Evert toch aan zulke geweldige bieten kwam?

Een practical joke waar zelfs de oude boer om lachte.