Oogsten

Na een bepaald niet vlekkeloos begin van het moestuinseizoen is het natuurlijk, zoals bijna altijd, helemaal goed gekomen. De bonen groeien als kool, met mijn doordragende aardbeien begint het nu pas wat te worden en deze week was het ruim honderd dagen geleden dat de aardappels gepoot waren. Oogsten dus!

Hier komt mijn Hoofd Aardappel in beeld. Hij is meer van het grofstoffelijke werk: spitten, wortels uitrukken, hele bomen omzagen, flink snoeien, vuurtje stoken en… oogsten. Hij had vanaf dit voorjaar een eigen capucijnerplantage. Dat is echter niet helemaal goed gegaan: er stond te veel in de schaduw. Er groeide ook nogal wat ander spul doorheen, dat waarin een moestuin na aanvankelijk enthousiasme vaak letterlijk ‘ontaardt’. Maar goed, toen ik van de week aankondigde dat de aardappels gerooid moesten worden, ontstak hij in groot enthousiasme. Ook al zou het de heetste dag van het jaar worden, we zouden gewoon vroeg beginnen. Dat vroeg liep wat uit, maar toch waren we al om kwart over acht aan de gang. De aardappels zelf hadden er ook zin in, want binnen twee dagen was hun loof zo ongeveer gehalveerd in volume. Het rooien was een eitje. De grond mooi los, zonder kurkdroog te zijn, echt heel diep hoefde je niet te spitten en prachtige, gladde aardappels in diverse maten. Ik had er vijftig gepoot en nadat alles gedroogd en gesorteerd was, later op de dag, hadden we ruim 50 kg puntgave aardappels. Zonder spuiten. Tijdens het rooien kwamen we twee emelten tegen. En toen hadden we zo’n 25 m² aarde zonder iets. Onze eigen wandelende moestuinencyclopedie, buurman B., adviseerde boerenkool en andijvie en gaf meteen maar een stel planten mee. Van boerenkool moet Hoofd Aardappel niets hebben. Die zal ik dus straks helemaal alleen moeten oogsten.