Nice conversation

Ik zie u de wenkbrauwen al fronsen bij het lezen van de titel van deze column. Heeft Naober ook al last van ‘Engelse ziekte’? Vrees niet. Naober blijft de standaardtaal gebruiken en de streektaal, als het zo uit komt.

“Ik woon in Borne”, zei de man, “maar ik ben geboren in Almelo.” Hij nam het brilletje van zijn neus, keek me indringend aan en voegde eraan toe: “En daar ben ik trots op!” Ik zei dat ik me dat wel kon voorstellen. Een stad met iconen als Ilse DeLange en Herman Finkers. “En zullen we Herácles niet vergeten?”, zei hij nadrukkelijk en met enige stemverheffing. Hij sprak de naam van de voetbalclub uit, zoals iedereen bij Studio Sport dat tegenwoordig doet, waar ik nog steeds de mening ben toegedaan dat de klemtoon op de eerste lettergreep van de naam van de Griekse held hoort te liggen. Dat ze in Almelo Herácles zeggen, snap ik wel. Net zoals ik begrijp dat de trots van Borculo Reunie heet, terwijl er in de officiële naam toch echt een trema op de u staat, die de uitspraak ‘rejunie’ bewerkstelligt.

De ontmoeting met de man vond plaats op een bijzondere plek: het Zweedse woonwarenhuis in Hengelo (O). Meer bijzonder: in de koopjeshoek. Hij had een donkerrood, gestileerd paard van aardewerk in zijn handen, dat hij van alle kanten bekeek. “Puntgaaf”, prevelde hij. “Eigenlijk ook geen geld, 4,95. Zou het in jullie interieur passen?”, richtte hij zich tot mij. Ik antwoordde dat het zou kunnen, maar dat wij ons op het standpunt stellen dat er meer uit moet dan erin mag. “Da’s een goeie”, bulderde de man. “Zal ik mijn vrouw ook eens voorstellen.” Hij zette het paard terug in het rek, maar daarmee was het gesprek niet beëindigd. Alsof hij de stelling wilde logenstraffen dat oosterlingen over het algemeen weinig spraakzaam zijn, ging het over de huizenprijzen in het oosten van het land, dat zijn jongens het zo goed deden en waar je goed en voor niet al te veel geld kon eten.

Voor de zoveelste keer zette hij het brilletje op en af en vertelde dat een van zijn zoons koffiezetmachines verkocht. “Kwam-ie laatst bij ons thuis, zegt-ie: Pa, heb jij belangstelling voor zo’n machine? Ik heb er één geleverd bij een vent die maar niet betaalt, dus die haal ik terug.’ Ik zei dat ie ’m wel in de bijkeuken mocht zetten. Bleek me dat toch een bakbeest! Veel te groot voor ons tweetjes. Om een lang verhaal kort te maken, Jurre-Jan heeft hem weer meegenomen en toen zag ik op een sticker op de achterkant waar hij hem had opgehaald: bij Bram Moszkowicz. Ja, die ex-advocaat. Hoe vind je die?”
Ik zei dat ik ‘op huus opan’ moest en bedankte hem voor het gesprek. “Geen dank”, reageerde hij. “Nice conversation!”

Oosterlingen weinig mededeelzaam?
Ze lult oe de oorne van de kop!