Het liefste dat er is

Het allerliefst heb ik haar heerlijk op de arm. Wanneer ze dan een nieuw persoon ziet, duwt ze heel verlegen haar gezichtje in mijn nek. Zij laat zo zien dat ik te vertrouwen ben, ik smelt helemaal weg. Maar het is ook geweldig om gewoon alleen maar te kijken naar wat Eefje doet. Ze leert razendsnel; lichamelijk, maar ook over de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Ze weet al precies wanneer ze met bepaalde handelingen succes heeft: gaan mensen lachen omdat ze bellen blaast, dan doet ze dat nog een keer. En nog een keer.

Waar ik ook blij mee ben, is dat haar ouders Eefje gewoon in het gras laten kruipen. Dat het bij tijd en wijle een lekker vies meisje wordt. Dat ze de aarde waarop ze leeft letterlijk leert proeven en later niet voor elk torretje of spinnetje bang is.

Het is natuurlijk heel ‘gewoon’, de biologische drang om je voort te planten. Tegelijkertijd is het ook weer uniek, zo’n nieuw mensje. Tenminste, dat vind ik, als oma. Dat meer oma’s dat vinden, blijkt als ik een WhatsApp-berichtje van een andere oma ontvang met een filmpje van haar kleinzoon. En laat die nu precies hetzelfde doen als dat kleine meisje van mij: op de tafel meppen en babababa gillen. Zo word je weer even op je plek gezet. Want al kan het tempo verschillen, we doen gewoon allemaal hetzelfde. En uiteindelijk worden we, met vallen en opstaan, groot. En met een beetje geluk, grootouder.