Afval

Gelukkig heeft de gemeente een handige app, anders zouden we niet weten op welke dag we de vuilniscontainer aan de weg moeten zetten. Vooral ook welke, want groenafval en plastic worden om de week opgehaald. Huisvuil moet in een ondergrondse container. Oud papier mag één keer per maand aan de weg. Kleren naar Gambia. Lege flessen in de glasbak, statiegeldflessen terug naar de supermarkt. De rest naar de milieustraat.

Pffff….

Ik herinner me een tijd waarin het allemaal niet zo ingewikkeld was. De hond, de kippen en de varkens kregen de etensresten. Elke zaterdag was het feest voor de kinderen, want dan verbrandden we huisvuil. Plastic verpakkingen bestonden nog niet. Lege zakken en cadeaupapier werden gladgestreken, klaar voor hergebruik. Oud papier ging onder de snelbinders op de fiets mee naar school. Als tegenprestatie kregen we diploma’s met foto’s van de school en handtekeningen van de meesters en juffen. Op de Dorpsschool kon je er zelfs ‘ridder’ mee worden. Van de opbrengst kregen we af en toe een film te zien.

Buiten het dorp was toen nog geen gemeentelijke ophaaldienst of milieustraat. Waar lieten de mensen toen de oude troep? Ik vermoed dat in alle oude huizen de zolders vol staan met spullen die om onbegrijpelijke redenen bewaard moeten blijven. Dumpen kan ook. Mijn vader heeft ooit een auto begraven. Die was blijkbaar te slecht om naar de sloper te brengen. De oma van mijn schoonzus heeft lang geleden een kruiwagen vol overbodige spullen als petroleumlampen in het bos begraven. Mijn schoonzusje heeft samen met vriendinnen middagen doorgebracht met schatgraven, maar nooit iets teruggevonden.

Omdat ik geen weiland heb om spullen te begraven, ben ik tevreden met de huidige scheidingsregelingen. Op één klein puntje na: lege flessen. Met één blik op al die hulsels van wijn, whisky en kleine bruine borreltjes in de tas hoop ik na het laatste feestje dat ik geen bekenden tref bij de glasbak. Dan toch maar ergens de schop in de grond?